“HERKESİN UMUDU OLMAK İSTİYORUM”
8 yaşında iken lösemi hastalığına yakalanan zorlu tedavisinde 3 seneden fazla direnen, tam iyileştiği sırada çok sevdiği annesini ve teyzesini trafik kazasında kaybeden Rümeysa’nın öyküsünün onun ağzından dinleyelim.
Babam inşaat işçisiydi. Bu canavarla 8 yaşında iken tanıştım. Bir devlet hastanesinde tedavi oluyordum. 6. ay sonra hastanede enfeksiyon kaptım. Tüm hastaneyi mikroplar sardı ve dışarı konuldum. Hasta hastane dolaşırken bize LÖSEV sahip çıktı. Tedavime Lösante Lösemili Çocuklar Hastanesinde devam ettim.
Ama O kadar iyi bakılıyordum ve o kadar çok ilgileniyorlardı ki tedavimin 3 sene sürdüğünü farketmedim bile. Mart 2008 de tamamen iyileşmiştim. Ama Azrail peşimizi bırakmadı 2008’deki bir trafik kazasında annemi ve teyzemi kaybettim. Bana yine LÖSEV sahip çıktı. Psikologlar, doktorlar, hemşireler, iyileşmiş gençler acımı paylaştılar. Hep yanımdaydılar. Dr. Üstün amcam hemen beni Amerika’ya kampa yolladı. Rüya gibi bir tatil yaptım.
Babam şimdi temizlik işçisi olarak çalışıyor. Bir küçük kardeşim daha var. Ben şimdi lise 3’e geçtim. Okul birincisiyim. Üniversitede hukuk veya psikoloji okumak istiyorum.
Hayatta güçlü olmak ve ayakta kalmak çok önemli. Babamın, kardeşlerimin, Üstün amcamın beni ne kadar çok sevdiklerini hissediyorum ben de onları çok seviyorum.
İnsanlara bir mesaj vermek istiyorum,
“Ben sizin de çocuğunuz olabilirdim. Tüm yaşadıklarım sizlerin de başınıza gelebilirdi. Önemli olan, bunlar başınıza gelmeden düşünmeniz ve merhametinizi göstermenizdir. Lütfen bağışlarınızı lösemili çocuklar için LÖSEV’e yapınız. Bir hayatta siz kurtarınız” Bundan sonraki yaşamımda, herkesin göz yumduğu, görmediği şeyler için mücadele edeceğim. Çaresiz zor durumdaki herkesin umudu olmak istiyorum. Çocukları ve sizleri çok seviyorum
“Rümeysa”