Her şeyden korkar hâle geldik. En başta sevmekten korkuyoruz. Çocuğumuzu çok sevmiyoruz mesela, şımarmasın diye. Dost edinmekten korkuyoruz. Hep aklımızı şüpheler kemiriyor ya bu dostumdan bir zarar görürsem diye. Güvenmekten korkuyoruz. Bir arkadaşımıza, eşimize, dostumuza sonsuz güvenemiyoruz; güvendiğimiz dağlara kar yağmasın diye. Hâlbuki hayat korku tünelinde yaşamak değildir. Bu korkularımızı aştığımız sürece yaşamanın tadına varabileceğimizi acaba ne zaman anlayabileceğiz?
Bu parçanın konusu aşağıdakilerden hangisi olabilir?
