Lösemili Çocuk Şiiri Uzun
Sen daha dün başladın mücadelene
Kara bir trenin penceresinden
Mutluluğunu saçarken
Neler olduğundan haberdar mıydın
Yüzüne topladığın masumluğu
Yer yer şaşkınlığa dönüştürürken
Bir tünel karanlığını
Gökyüzüne kavuşunca unuttun
Senin yaşamın çocuk
Senin yaşamın
Bizlerden bir farkın olmadığını düşünürken
Ne bir fazla ne bir eksik
Gözlerin arıyor kızgınlığını yenecek
Bir tutam insanlık
Sen lösemili çocuk
Sen Dünyanı bu kara trenin penceresinden mi görüyorsun
Bu yollar nereye gider
Ben nereye gidiyorum derken
Gerçekte nereye gittiğini biliyor muydun
Geç mi kaldım
Mutlu ol demeye geç mi kaldım
Sen çocuk
Mutlu ol…
Anne şefkatine muhtaçlığın sürerken
Yaşını biliyor muydun
Umutlu ol çocuk
Umutlu
Seni de kurtaracak insanlık
Sen de bir gün fazla gün ışığına bağlı
Gece karanlığına hasret
Ve yarınını düşünmeden
Yolculuğun sonu gelmeyecek
Sen unutma çocuk
Unutma
Özlemeyi unutma
Unutan insanlık olursa
İnsanlık yok olsun çocuk.
Nurdan Bora Yağcı
