24 Kasım Şehit Öğretmenlerimiz İçin Bir Köy Öğretmeninin Hayatı Şiiri
Bir Köy Öğretmeninin Hayatı
Hayaliydi bir gün öğretmen olmak.
Küçük beyinleri bilgiyle doldurmak.
Taze fidanları hayata hazırlayıp,
Yarınlara güvenle bakmak.
Siirt’te, Şırnak’ta, Edirne’de, Mardin’de,
Türk Bayrağının dalgalandığı her yerde,
Seve seve görev yapmaya hazırdı.
Sonunda virane bir köye atandı.
Kuş uçmaz, kervan geçmezdi, çok uzaktı.
Ama kış ortasında bile sıcacıktı.
Cana yakındı insanları, sevecendi,
Hep beraber cehaleti yeneceklerdi.
Hemen görmek istiyordu okulu, duramadı sevincinden.
Karşıladı onu kırık bir kapı, yıkık bir merdiven.
Hiçbir şey kıramazdı isteğini, yok edemezdi hevesini,
Yeşertecekti, elleriyle büyütecekti bütün çiçeklerini.
Duvarlara sinmiş nefret, kan ve savaş kokusu.
Uzun yıllar buraya girmemiş çiçek ile ışık ordusu.
Tatlı bir tebessümle gülümsedi öğretmen,
“Artık karanlıklar aydınlanacak.” dedi içinden.
Sevgi, kardeşlik unutulmuş tozlu masada,
İnsanları sevin yazıyordu kırık tahtada.
Aydınlığa sıkılmış kör kurşunlar,
Delikler açmış kararmış duvarda.
Yerde birkaç kırık tebeşir, kül olmuş kitaplar,
Yıkılan duvarın altında kalmış bütün umutlar.
Hep acı, hep gözyaşı geriye kalan,
Artık ışık ta yayılmıyor boynu bükük isli lambadan.
Derste ilk günüydü öğretmenin.
Tek tek ismini öğrendi çiçeklerinin,
Lale, Sümbül, Menekşe, ben de Karanfil’im.
Arkadan utangaç bir ses yükseldi:
“Benim adım da Sevgi öğretmenim.”
Kararlıydı köy öğretmeni, yürüyecekti hiç yılmadan.
Çiçeklerine can verecekti hayat suyundan.
Tomurcuklandıracaktı onları, yeşertecekti,
Tükeninceye kadar damarlarındaki kan.
Alfabeyi öğretti onlara,
İnsanları sevmeyi öğretti.
İlaç oldu yaralara,
Umudu, direnmeyi öğretti.
Sönmeyen bir güneş oldu,
Yeşertti çiçeklerini.
Tükenmez nefes oldu,
Sevgi ile doldurdu hepsinin ciğerini.
Bir Gül hasta olsa,
Öğretmen de hastalanırdı.
Bir Karanfil ağlasa,
Dayanamazdı, o da ağlardı.
Çöller gibi susayan taze çiçekler,
Öğretmenleri sevgi oldu, yudum yudum içtiler.
Toprak oldu onlara,
Barışla, kardeşlikle beslendiler.
Sınıfında yirmi tane çiçeği vardı.
Hepsinin rengi, kokusu başka başkaydı.
Gelincikler, Kasımpatılar, Leylaklar,
Hele Papatya bir başka kokardı.
Bir gün, kendini koru dediler öğretmene.
Silah verdiler kalem tutan ellerine.
Alamazdı, tetik çekemezdi parmakları ve de almadı.
Onun silahı kalemi, düşünceleri ve kitaplarıydı.
Bir gece ansızın bastılar evini.
“Korkma!” dedi tuttu karısının titreyen elini.
Hepsinde silah, gözlerinde kin vardı,
Alev alev yanan bu ateşi söndürmek istiyorlardı.
Dipçik darbesiyle düştü karısının yanına.
Soğuk namluyu dayayıp şakaklarına,
“Artık Güneş gibi ışık yayamayacaksın.” dediler.
“Son vereceğiz senin hayatına.”
Son kez görmek istedi bütün çiçeklerini.
Altı saat önce vermişti son dersini.
“Canlarımı, canlarımı getirin bana.” dedi.
Çiçeklerinin özlemi sarmıştı sevgi dolu kalbini.
Korkuyordu karısı, sarsıntıyla titriyordu.
Bakışları manasız bir hal aldı, gözleri doldu.
Kirpiklerinden süzülen iki damla yaş,
Solgun yanaklarında kayboldu.
Karanlığı boğdu iki el silah sesi.
Tükendi, kalmadı sıcak nefesi.
Yetim kaldı bütün çiçekleri,
Karısı, bir de iki aylık bebesi.
Cansız kaldı bir anda bedeni.
Koklayamadan son bir kez çiçeklerini,
Kapandı gözleri, karardı dünyası,
Karısının kollarında verdi son nefesini.
Bir zamanlar bir öğretmen vardı adı Hasan,
Kırık bir gözlük, yıkılmış bir hayat, gözyaşı ve kan,
Biraz sevgi, biraz da ümit ondan geriye kalan.
Mustafa ULAŞ
